Έγραφε και έραβε την κλωστή που κρατούσε τα όνειρα του ζωντανά, αναστατωμένος ξανακάθισε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο πιάνοντας την πένα, με βία βουτώντας την στο μελάνι πού έπλεε σαν ακυβέρνητο καράβι σ’ έναν ωκεανό γεμάτο βελόνες, κουβάρια και σχέδια που δεν είχαν εκπληρωθεί ποτέ, έσκυψε πάνω στο χαρτί και άρχισε να σχεδιάζει βιαστικά ίσως γιατί δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτα από όλα αυτά που έρχονταν σαν κύμα από την θάλασσα της ψυχής του και άδειαζαν από τις άκρες των δαχτύλων του επάνω στα άδεια χαρτιά, ψάχνοντας διέξοδο από εκείνο το όνειρο που τον παγίδεψε σαγηνευτικά…. ένα πιάνο δίχως πλήκτρα χόρευε μέσα σε μία πιατέλα με ζεστά μπισκότα σοκολάτας, απέναντι τους μια βαλίτσα με ασημένιο χερούλι και ένα περίτεχνο σχέδιο με επαναλαμβανόμενα πέταλα ενός λωτού έντυνε την επιφάνεια της βαλίτσας…. Νικόλας Φωτιάδης @fokos_artist