Μια ξεχωριστή ημέρα, ένας ήλιος ζωγραφίζει χαμόγελα στα γκρίζα σύννεφα, ένας ουρανός που αλλάζει την διάθεση της θάλασσας βάφοντας τα χείλη της μoβ, ένα δελφίνι χορεύει φορώντας πουέντ και διασχίζει το απέραντο γαλάζιο της ψυχής του. Μια αχιβάδα γράφει ένα τραγούδι για την διαδρομή προς το φώς που δεν θα καταφέρει να συναντήσει. Μια φωτογραφία της Frida να νανουρίζει τα αγέννητα όνειρα μου. Μια μελωδία ενός μωρού μας θυμίζει την ροή της ζωής μέσα από την ενέργεια που διασχίζει το σύμπαν. Η αίσθηση που καταγράφει ο αέρας χαϊδεύοντας τα μάγουλα σου, αντιλαμβάνεσαι την ουσία της ασήμαντης ζωής στην οποία εσύ έχεις δώσει όνομα, έχεις ντύσει με χρώματα και έχεις χτίσει παλάτι γεμάτο νούφαρα θυμίζοντας σου την #Αναζήτηση# μιας σταγόνας στο άπειρο και μιας αιώνιας πιθανότητας που κρατάει όσο το χτύπημα των φτερών ενός κολιμπρί. Ο Ωκεανός γέμισε την πύλη της καρδιάς με μωβ μυρμήγκια. Χρυσαφένια φτερά από αγέννητες πεταλούδες άρχισαν να σχεδιάζουν το σήμα της Αναζήτησης, το φώς ενός ήλιου που έλιωνε το πρόσωπο μιας μεθυσμένης μέλισσας που κατασκεύαζε τον ιστό της Αναγέννησης της. Ένας ήχος πίσω από την πόρτα της σιωπής άρχισε να ψάχνει σημάδια στα σταγονίδια της Αγάπης που χάθηκε στην πύλη της Αιωνιότητας. Ο άνεμος της θλίψης ζωγράφιζε ένα μαραμένο ηλιοτρόπιο στο άδειο παράθυρο. Ο τοίχος των συναισθημάτων γέμισε με αποτυπώματα. Τα δάχτυλα των αφυδατωμένων χεριών της δούλευαν σαν μηχανή, οι σκέψεις της δεν συμβάδιζαν σε ένα περιορισμένο χώρο μέσα στο δωμάτιο της Ατλαντίδας. Ψάχνοντας μέσα στις φυσαλίδες του άδειου δωματίου σκόνταψαν οι ιδέες μου επάνω στο βιβλίο των συνειδήσεων και τα μάτια του Μορφέα κλείδωσαν την ερώτηση που έχτιζα. Ποιος μεθυσμένος ποταμός κατάφερε να αναστατώσει τα υγρά σπέρματα μιας ζωής που δεν αναπτύχθηκε 2729 χρόνια μιας όμορφης στιγμής, το πρόσωπο της στο διάφανο χέρι γέμισε ασημένια χρυσάνθεμα. Το μελάνι άρχισε να γεμίζει με ανεικονικές κηλίδες στον άδειο καμβά, σε κάθε κηλίδα γεννήθηκαν μεταφυσικές εικόνες. Μια πολύχρωμη νυχτερίδα χόρευε αγκαλιά με τα κέρατα ενός λευκού ταύρου, ακριβώς δίπλα της μια πασχαλίτσα μεταμορφωνόταν σε φίδι με χρυσά πέταλα, η πανοπλία της θύμιζε ιππότη. Στο κατάστρωμα ενός ιπτάμενου πλοίου ένας στρατός από μυρμήγκια που το κάθε ένα κρατούσε ρολόι στο οποίο δεν υπήρχαν αριθμοί.-Υπήρχε ένα ταξίδι πέρα από το χώρο και τον χρόνο.-Υπήρχε ένας κήπος των Ονείρων -Υπήρχαν οι δικές μας ψυχές. Υ.Γ. Σε κάθε ένα Όνειρο που δεν γεννήθηκε ακόμα. Καλό ταξίδι στον # Κήπο των Ονείρων # fokos -Νικόλας Φωτιάδης