Ένα σημάδι ήταν το ερέθισμα για αυτή την νέα έκθεση. Ένα σημάδι. Η πρώτη εικόνα. Οι υφές εκείνου του δωματίου που αντίκρισα μόλις μπήκα. Ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου. Ο εσωτερικός πλούτος εκείνου του νεοκλασικού σπιτιού, το οποίο φυσικά παραδόθηκε στα χέρια του αδιαπραγμάτευτου χρόνου.
Αντικρίζοντας εκείνους τους τοίχους του δωματίου, που κάποτε εκεί υπήρχε η ζωή, υπήρχε η ένταση, ο θόρυβος και που τώρα κυριαρχούσε μονάχα η σιωπή. Ξεδιπλωνόταν στα μάτια μου η φθαρμένη ταπετσαρία με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο ενός λουλουδιού που δεν ευωδίαζε πια. Κι εκείνο το χρώμα, το περίφημο λουλακί, το χρώμα που πρωταγωνιστούσε στα περισσότερα σπίτια της εποχής. Και πάνω από το λουλακί υπήρξε το πράσινο, ύστερα το σμαράγδι και ξανά το πράσινο.
Αυτές οι σειρές χρωμάτων εναλλάσσονταν εμπρός μου σαν μια γυναίκα, που αλλάζει ρούχα μπροστά από ένα καθρέπτη, περιμένοντας την επιβεβαίωση από κάποια φωνή για να κατασταλάξει στο τέλος. Έτσι και τα χρώματα άφηναν τα υπολείμματα τους στο φθαρμένο δάπεδο που πλέον κείτονταν νεκρό στην διαδικασία της ύλης που φθείρεται μέσα στο Χρόνο.
Αυτή η εικόνα στα μάτια μου ήταν η σπίθα για να οραματιστώ και στη συνέχεια να υλοποιήσω στο ατελιέ την ολοκλήρωση αυτής της δημιουργικής ενότητας με τίτλο ‘’ΑΠΟΥΣΙΑ’’. Ακριβώς αυτή η λέξη περικλείει όλα όσα θα μπορούσα να αντικρύσω αν ήμουν εκεί τότε αλλά “είδα” μπαίνοντας σε αυτό το δωμάτιο. Η Απουσία της ύλης, της ανθρώπινης ύπαρξης που έσβησε μέσα στον χώρο αυτό και έγινε σκόνη για να ζει τώρα στον χρόνο. Και τι έμεινε; Μονάχα τα σημάδια, να δηλώνουν την ύπαρξη μιας εποχής που μεσουρανούσε, μιας κοινωνίας που κυριαρχούσε έως το σήμερα, το τώρα. Kαι όλα έκλεισαν σε ένα κύκλο που ολοκληρώθηκε και έδωσε την θέση του σε έναν νέο κύκλο, που άρχισε να ζωντανεύει μέσα από τα έργα μου. Και να εξιστορούν στα μάτια του θεατή τις εικόνες μιας αλλοτινής εποχής που έφυγε.
Η μνήμη τώρα είναι αυτή που καταγράφει μέσα μας τις εικόνες και εξιστορεί, αναπολώντας, στα χείλη μας ιστορίες από τον χρόνο που έζησαν, στο σήμερα. Τα χρώματα στα έργα μου ξαναζωντανεύουν αυτές τις ιστορίες και υπενθυμίζουν σε όλους την ιστορία του χρόνου που δεν τελειώνει ποτέ. Την ιστορία του ανθρώπου που συνεχίζει να επιβιώνει μέσα στον χρόνο.
Έως την Απουσία Μας.